W 1945 roku, w wyniku zmian granic w Europie Środkowo-Wschodniej, nastąpiła masowa wymiana ludności. Polacy z Wileńszczyzny, zmuszeni do repatriacji, często pozostawiali rodzinne strony. Tych, którzy pozostali, dotknęły represje, ograniczenia w edukacji oraz intensywna sowietyzacja.
Wielu przesiedleńców, w tym cymbalistów, osiedliło się na ziemiach północnej i północno-zachodniej Polski, zwłaszcza na Warmii, Mazurach i w Szczecińskiem. Część kontynuowała grę na cymbałach, inni z różnych powodów zaprzestali muzykowania. Instrumenty często leżały zapomniane, by powrócić do łask w latach 50. i 60. XX w., kiedy to tradycje kresowe zaczęły być promowane w lokalnych rozgłośniach radiowych, głównie przez Rozgłośnię Olsztyńską.
Od lat 70. XX wieku muzyka cymbalistów z Wileńszczyzny zdobywała szersze uznanie na festiwalach kultury ludowej. Szczególną rolę odegrały „Zajazdy Cymbalistów” organizowane w Lidzbarku Warmińskim od 1978 do 1984 roku. W wydarzeniach uczestniczyli znani muzycy, pielęgnując tradycje kresowe w nowych miejscach osiedlenia. Do nich należał też bohater tego artykułu.
Jan Hołubowski był wybitnym cymbalistą wileńskim, pochodzącym z rodziny wiejskich krawców i muzyków. Urodził się w 1908 r. w Piłokańcach. Grał popularne tańce, takie jak polki, mazurpolki, kadryle i tanga, występując na weselach i zabawach.
Po II wojnie światowej osiedlił się w Braniewie, gdzie kontynuował karierę artystyczną. Regularnie brał udział w konkursach i festiwalach w całej Polsce, zdobywając liczne nagrody. Jego nagrania można znaleźć w prestiżowych instytucjach kulturalnych. Zajmował się także budową cymbałów wileńskich (z pomocą stolarza z Elbląga), które trafiły do muzeów.
W 1989 roku otrzymał Nagrodę im. Oskara Kolberga i był członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych.
 |
| Jan Hołubowski, Braniewo 14.06.1995 |
 |
| Karta ewakuacyjna Jana Hołubowskiego |
 |
| Dom w Braniewie, w którym mieszkał Jan Hołubowski, Fot. Piotr Krupski, 2015 r. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz